Smoker

Stał na krawędzi, tuż przed rynną. Bose stopy zastygły w oczekiwaniu na swój ostatni krok. Czekał. Uznał, że to jego myśli, a nie zimowa temperatura, trzęsą całym ciałem. Skostniałymi rękoma sięgnął do kieszeni swoich ulubionych spodni i wyjął paczkę papierosów. Za pomocą ust pociągnął jednego malutkiego mordercę. Resztę paczki rzucił w przepaść i ze spokojem rejestrował jak spada, by wreszcie pacnąć siedem pięter niżej. Szybko odpędził nadzieję, że musi wrócić się po zapalniczkę; miał ją przecież w tylnej kieszeni. Szarpanina z kamieniem, rozbłysk, odpalenie i pierwszy wdech - ulga. I znów czeka. Oto i on! Pan świata, a przynajmniej skrawka chodnika, po którym przesuwali się jego niewielcy poddani. On wysoko ponad nimi, siedem pięter. Połowa papierosa uleciała wraz z kłującym skórę wiatrem. Już czas. Zamknął oczy, wyobraził sobie jak pękają piszczele, kości udowe, jak miażdży miednicę, rozrzuca kości kręgosłupa, aby w końcu wbić czaszkę na ostre żebra. Ale zanim to wszystko... po raz ostatni, zaciągnie się, a nad jego rozmazanym u dołu ciałem przepłynie smuga tytoniowej mgły i wszyscy będą wiedzieć... że zginął palacz. A bezdomny z ręki leżącej nieopodal może wyjmie tlącego się kiepa.
I już... i nie ma go.