Epilepsja

Brawo Dominiku! Osiągnąłeś to, do czego tak długo dążyłeś. Chciałeś wyzbyć się zgubnych emocji, stać się wyważoną osobowością. Doigrałeś się! Wyzbyłeś się wszelkich emocji. Stałeś się monotonny, beznamiętny, sztuczny, wyreżyserowany sam przez się - bezpłciowy. Oddzieliłeś zupełnie swoje zachowanie od przeżyć! Twoje Ja to teraz prosta. I nie dziw się, że choć nie czujesz ekscytacji, Twoje myśli niczym nie różnią się od tych przedwczorajszych, to całe Twoje ciało drży jakby temperatura w Twoim pokoiku spadła do dwóch stopni Celsjusza. Bo choć zabudowałeś szczelnie swoje uczucia - ciała nigdy nie zdominujesz.

Te poranki. Samotnicze rozerwanie. I choć samotność nikomu się zbyt dobrze nie kojarzy, to w jakiś sposób lubię to. Jestem wtedy taki bezcelowy, bezduszny, wyzuty, opadły. Mam ochotę beznamiętnie palić papierosa za papierosem, jakby to był jedyny sens życia.
Lubię, gdy uciekasz w Te poranki i gonisz swoje sprawy, i lubię fakt, iż ja takowych nie posiadam, a jedyne za czym gonię to powrót do rzeczywistości.

Soundtrack Tego sobotniego poranka. KLIK

Kordian, plucie i sztuka

Pierwszy raz poczułem dziś ograniczające, silne ramię edukacji. Kordian okazał się być nie taki, jak ja sobie go wyobraziłem. Ktoś inny, starszy i zupełnie niedzisiejszy zdążył przedstawić go światu w wersji własnej, rzekomo trafnej i idealnej. Zinterpretował jego monologi i nastroje nie dopuszczając do głosu innych. Idiotyzm i debilizm. Opiszmy teraz wybranego znajomego... - mało co będzie się zgadzało - wersje będą różne, mniej lub bardziej prawdziwe. Każdemu inaczej się przedstawiam, prawie dla każdego mam dopasowaną maskę, często też narzuconą mi z góry przez daną personę, która widzi mnie takim jakim chciałaby abym był. Ja patrzę na Kordiana przez pryzmat mój - mój jedyny, wyłączny, z dopiskiem "All rights reserved".
Nikt mnie nie zmusi do wspólnotowych definicji, określeń.

Zastanawiałem się... czy pisarz może osiągnąć spełnienie? Prawdziwy - nie, udawany - tak. Prawdziwy szuka całe życie sposobu na opisanie tego, co nigdy opisane nie będzie, szuka tych kilku słów, które dościgną pojęcie sensu. Musi być w jakiś sposób uduchowiony - powinien wierzyć w słowa, zaufać, że stworzą wspólnie formę, za pomocą której on sam odda sedno sensu. Głębokie słowo "sens". Udawany - ze słów tworzy nic nie znaczącą kupę, która niesie właśnie to "nic". Trudny wybór - albo spełnienie, albo prawda - piękno. Może dlatego udaję prawdziwego.

W sztuce jest zawarty rodzaj boskości, a raczej gonitwy za nią. Nie mam na myśli owego procesu tworzenia. Chodzi mi o inspirację, o nieustanne poszukiwanie nowego - bliższego temu nieokreślonemu "czemuś'. Sztuka swoimi niedopowiedzeniami szuka najwyższych odpowiedzi, bądź karci wszystko to, co odpowiada na pytania w pełni rzeczywiste - błahe.

A ja słyszę urywki sensu gdy słucham ich.

Rzęsy

Jest nijako jak nigdy. Jestem normalny, zwykły, przeciętny, słowem - nudny. Nie sądziłem, że kiedykolwiek ten stan da mi tyle zadowolenia i satysfakcji, że otworzy nową furtkę to delikatniejszego i subtelniejszego świata. Świata skrytości, cichych marzeń, nużących smutków - prerii stagnacji i spokoju.

May I meet it?

May I touch it with my eyelashes?

Morderca szczęścia

Jesteśmy niecierpliwi, lubujemy się w zdobywaniu i potrzebujemy rzeczy zupełnie niepotrzebnych.
To dobra postawa jedynie podczas zakupów w jednym z Realów.
To zło gdy chcemy tworzyć związki, to zło gdy trzeba na czymś poprzestać, gdy trzeba czerpać zadowolenie z życia, a nie z ambicji, gdy osiągając wszystko - osiągamy nic.

Otaczajmy się chwilami zamiast rozganiać je w oczekiwaniu na kolejne. Będzie cieplej - lżej.


http://www.formspring.me/waafel

Trochę o asertywności - naturalnej ciepłocie ciała

Pamiętam większość pierwszych dni w moich sześciu klasach, z którymi miałem przyjemność (bądź nieprzyjemność) spędzać od siedmiu miesięcy do dwóch lat. Bywało, że nie byłem jedyną klasową „świeżyną” bardziej lub mniej dyskretnie podglądaną przez przyszłych znajomych, jednak częściej (przez przeprowadzki) wychodziłem ze swojego zielonego spodka na nowe korytarze w najmniej oczekiwanych momentach roku szkolnego, niźli na jego początku. Niejednokrotnie słyszałem mądrość, iż jeśli coś robię to od początku do końca, a ja właśnie wbrew tym słowom po wielokroć zaczynałem od środka. Takie pojawianie się znikąd było dość uciążliwe dla mnie i zapewne dla samych, często dokładnie ustalonych, grup w klasie. Przez dziesięć lat poznawania i obserwacji zachowań ludzkich przekonałem się jak niezbędna w życiu jest asertywność.

Asertywność w moim słowniku to nic innego jak pewność siebie, wysoka samoocena (oby nie za wysoka!) i rzecz jasna umiejętność korzystania z partykuły „nie”. Nieraz spotykałem się z przerostem świadomości istotności swojego Ja, bądź z typami osób, których zachowanie przypominało służebną postawę średniowiecznych feudalnych chłopów. Ilekroć spotykałem nowe osoby zawsze znajdowałem conajmniej jedną, która należała albo do pierwszej, albo do drugiej grupy. Zaznaczam, iż ni pierwsza postawa, ni druga nie jest wskazana. W poszanowaniu dla stoickich poglądów polecam wypośrodkowanie. Mianowicie mam na myśli: znajomość siebie, swojej wartości, oszacowanie „ceny” swojego ja (no niestety, cały nasz świat kręci się wokół pieniądza), wyrobienie sobie szacunku do siebie, do swoich potrzeb, swoich zalet, ALE! także świadomość swoich wad, spraw charakteru, które warte są dopracowania, bądź całkowitej restrukturyzacji. W skrócie: aby nabyć zasłużyć na szacunek nawet najbardziej prymitywnych jednostek klasy, należy dokładnie wytyczyć im granice – dokąd możecie wytykać moje błędy, a gdzie objawia się już wasza zawiść o moje zalety i mocne strony. Stwierdzam tu, iż społeczeństwo jest „pulpą” niezbędną do poznania swojego ja. Jako istoty całkowicie zdane na swój subiektywizm moglibyśmy wierzyć, iż jesteśmy idealni (sam niejednokrotnie przeżywam wizję utopii z obywatelami identycznymi mi). Jednak mając na uwadze opinię osób z zewnątrz patrzmy na ich osobisty subiektywizm. Dobierajmy krytykę nie na podstawie, kto jest nam bliższy, a kto mniej istotny, ale kto potrafi być bardziej obiektywny (bardzo dobra cecha), a kto zwyczajnie czuje zazdrość, zawiść o umiejętności, bądź dobra materialne, których sam nie posiada.

Istotną cechą jest dystans: zarówno do ludzi, jak i do siebie samego – jesteśmy tylko ludźmi i nie wybijemy się ponad ten stan. Chociaż mam siedemnaście lat już teraz jestem w stanie wskazać osoby zupełnie niedojrzałe i te, które zbytnio przyspieszyły w owym procesie.

Największą pretensję żywię do osób narzekających, wiecznie niezadowolonych i tych niewolników społeczeństwa, to te słabe jednostki są wrogami nr jeden dla wszelkich obiboków należących do istot świadomych swej wartości – są ludzie bardzo cwani, którzy nic sobą nie reprezentując korzystają nagminnie z pracy innych.

Streszczając, nasze nastawienie do klasy powinniśmy dokładnie przemyśleć - najpierw wyszukać osoby, które są w stanie pozytywnie zmienić nasze mniemanie o sobie, a resztę ludzi podzielić na tych w ‘miarę mądrych’ i przeciętnie ‘mądrych’ – zupełnie nieistotnych dla naszego rozwoju wewnętrznego. Jednak zapamiętajcie dwie zasady – najpierw pewność siebie, potem proces niwelacji cech zbędnych, szkodliwych. Nie zapominajmy również o tym, iż człowiek istotą zmienną jest – nie przekreślajcie ludzi i koniecznie z całych sił wierzcie, że kiedyś nadejdzie moment na nich. Każdy w końcu kiedyś zrozumie. Każdy dojdzie do momentu, w którym zacznie zadawać sobie pytania, zamiast rzucać je bezmyślnie i leniwie w eter.

Cold war